اینجا در دست تعمیر است

نمیدونمـ چرا هر وقت اینقدر تو این دنیا گمـم میرم سراغ انیمیشن راپونزل و مریدا. شاید چون انیمیشن های والت دیزنی لند مثل سفید برفی و سیندرلا برمیگرده به زمان کودکیـم.. ولی اون زمان هم شیرین نبود که بگم این تمایل منو به سمت زمانی میبره که کاملا آسوده بودم! اما میتونم بگم کاملا بی دغدغه بودمـ.. همیشه باید پناهی واسه آدم باشه؛ پناه بر عِشق، پناه بر شعر، پناه بر خاطره ها هر چقدر تلـخ حتی! گفتم خاطره، یاد مامان خاطره میوفتم، مگه میشه یه آدم و اینقدر دوست داشت ؟ ولی هیچ اثری ازت توی زندگیش نباشه.. تناقض های زیادی زندگی مو پُـر کرده، تناقض های دلربای زیادی زندگی مو پُـر کرده :) که این تناقض ها اصلِ زندگـیمه.. 

همون دم صبحیه 

که همون موزیک تلخه کفشامو پام کرد و منو فرستاد تو محوطه.. همون ساعتی که رو اون تاب یخ زده خدا هم کنارم نشسته بود.. همون شبی که سرت رو بالش بود .. من هزار بار از آیندت رد شدم، هزار تا آرزوی خوشبختیت.. همون جا با همون چشمای بسته دستامو باز کردم و چرخیدم.. با همون پالتو بلنده، بوی عطرت از زمستون پارسال هنوز روشه :) و هزار بار این چشم ها بارید. اون شب که دیگه صبح نشد .. بیا بگو نترس، یه بارم نگفتی من کنارتم.. ولی مـ ن که کنارتم :) .. داره سیصدوشصت و پنج روز و شش ساعت میشه که تجربتم.. این مـنی که میبینی با خوش هم بده! ولی آدم که با زندگیش بد نمیشه ..  مـ ن که با تو بد نمیشمـ.                           د و سـ ـتـتـ ـ ـدار ـم .

پ ن: تا کجای جدی شدن زندگی و این همه مشکل، کنـــارمهـ؟!